De hike ernaar toe is behoorlijk pittig, veel bergopwaarts en veel hoge zandduinen. Het wordt voor ons bijna een traditie om bij aankomst van in de Wave een koel flesje bier open te rukken...
Vorige keer is Caro in een zij ravijntje blijven zitten, maar dit jaar heb ik haar mee gesleurd verder de berg op. Er is daar immers genoeg moois te zien. Maar ja met haar rotte knie is flink berg beklimmen zeker geen pretje...
Vorige keer zijn we heel vroeg op pad gegaan om te voorkomen dat een deel van de Wave in de schaduw zou liggen. Dit keer wilden we naar het bovengelegen gedeelte en dat is juist op het mooist wat later op de middag....
Maar even lunchen tussen het geklim door is natuurlijk welkom als je het enigste schaduw plekje in het gebied vindt...
Hier de zogenaamde Second Wave, de zandstenen ribbels zijn al behoorlijk afgesleten sinds ons vorig bezoek. Hét bewijs dat je er echt niet meer dan 20 personen per dag in mag laten!
Nee, niet nog een biertje, maar een foto van het begin. Want natuurlijk hebben we ons wéér verlopen op de terugweg. Caro: "we zijn te hoog, we moeten meer naar beneden!" Arny: "dat zei je de vorige keer ook en toen zijn we ook verdwaald!"Uurtje later, Arny: "Waarom luister ik ook naar jou? Je hebt totaal geen richting gevoel en ik ben een oud padvinder, mét een kompas, dus waarom staan we nu wéér voor die gapende afgrond?"
En hierbij nog een filmpje voor de mensen die nog steeds niet geloven dat de foto's echt zijn...
1 opmerking:
Hoe schattig!
Een reactie posten