We zijn weer thuis! De drie dagen in Vegas vlogen om en van de terugvlucht heb ik bijna niks gemerkt. De hele trip geslapen. Caro daar en tegen weer eens niet en ze kwam dan ook behoorlijk geraadbraakt uit het vliegtuig.
Bovendien moest ze al meteen woensdagochtend alweer aan het werk. Zelf ben ik met een flinke jetlag de woensdagochtend (kon s'nachts natuurlijk niet slapen) ook maar achter de computer gaan zitten. En toen begon de ellende. Onze internet-pc waar ik de website mee onderhoud wilde niet opstarten. Natuurlijk alleen van de zware fotobewerkings-pc een backup gemaakt en niet van de andere. Meteen naar de locale computerboer gebracht en afwachten wat er te redden valt. Vervolgens kwam Maus, onze kat thuis. Hij had bij Caro's broer gelogeerd. Voor de vakantie was het beestje al ziekjes geweest, maar nu was er weinig kat meer over. Heel afgemagerd zit ie zielig in een hoekje. Eten en drinken doet hij niet meer. Waarschijnlijk een aflopende zaak.
Na het openen van de koffers bleek de nieuwe gitaar de trip wel zonder kleerscheuren overleeft te hebben. Zelf voelde ik me wel steeds zieker worden, sinds de vlucht had ik immers geen eten meer binnen kunnen houden (lijkt wel een traditie te zijn bij mij, een normale reactie op verandering van klimaat). Gelukkig viel ik gisteravond wel vroeg in slaap in de hoop flink bij te slapen. Totdat rond 2 uur s'nachts de telefoon ging. Mijn vader moest met spoed naar de eerste hulp, hij had een ongeluk met de fiets gehad. De halve nacht in het ziekenhuis gezeten. En vanmorgen gewacht op een telefoontje of hij geopereerd moet worden (beide jukbeenderen gebroken en een gebroken kaak)...
Geen fijn einde van deze vakantie... misschien toch een of andere indiaan beledigd die een vloek heeft uitgesproken? Laten we maar hopen van niet!
Tja, en dan ben je in Las Vegas en heb je pas internet als je op het vliegveld bent... Gebeurd soms... Maar we stappen zo in het vliegtuig naar Chicago om vanuit daaruit naar Düsseldorf te vliegen.
Wellicht morgen meer en een wellicht ook een plaatje...
Onze laatste dag in het 'echte' wilde westen. We hadden nog een permit om vandaag weer naar de Coyote Buttes South te gaan. Maar dat betekende ongeveer 5 uur heftige zandpaadjes met onze Jeep, en we hadden al begrepen dat het geen pretje zou zijn (vorig jaar hadden we schijnbaar geluk(. Dus? Vakantie vieren! Koelboxje ingepakt met wat light beer (Arny moest tenslotte nog terug rijden), de gitaar en wat boeken. En vervolgens een mooi plekje in Kanab Canyon opgezocht bij het water....
Heerlijke middag daar verbracht! en.... Hayduke Lives!!!!!!!!!!!!!!!!
Zoals wellicht eerder vermeld hadden we dit jaar veel gelukt met het verkrijgen van alle vergunningen. Zelfs de zeer gewilde Wave permit hadden we via internet kunnen regelen (een unicum aangezien er maar 20 personen per dag worden toegelaten). De hike ernaar toe is behoorlijk pittig, veel bergopwaarts en veel hoge zandduinen. Het wordt voor ons bijna een traditie om bij aankomst van in de Wave een koel flesje bier open te rukken...
Vorige keer is Caro in een zij ravijntje blijven zitten, maar dit jaar heb ik haar mee gesleurd verder de berg op. Er is daar immers genoeg moois te zien. Maar ja met haar rotte knie is flink berg beklimmen zeker geen pretje...
Vorige keer zijn we heel vroeg op pad gegaan om te voorkomen dat een deel van de Wave in de schaduw zou liggen. Dit keer wilden we naar het bovengelegen gedeelte en dat is juist op het mooist wat later op de middag....
Maar even lunchen tussen het geklim door is natuurlijk welkom als je het enigste schaduw plekje in het gebied vindt...
Hier de zogenaamde Second Wave, de zandstenen ribbels zijn al behoorlijk afgesleten sinds ons vorig bezoek. Hét bewijs dat je er echt niet meer dan 20 personen per dag in mag laten!
Nee, niet nog een biertje, maar een foto van het begin. Want natuurlijk hebben we ons wéér verlopen op de terugweg. Caro: "we zijn te hoog, we moeten meer naar beneden!" Arny: "dat zei je de vorige keer ook en toen zijn we ook verdwaald!" Uurtje later, Arny: "Waarom luister ik ook naar jou? Je hebt totaal geen richting gevoel en ik ben een oud padvinder, mét een kompas, dus waarom staan we nu wéér voor die gapende afgrond?"
En hierbij nog een filmpje voor de mensen die nog steeds niet geloven dat de foto's echt zijn...
We wilden vanochtend eigenlijk voor dag en dauw uit de veren om de zonsopgang boven de Grand Canyon te zien. Maar weer had Arny pech met zijn gezondheid. Gisteravond heerlijk gegeten hier in een historisch restaurant, net op de rand van de klif. Maar de gemarineerde lam was toch niet zo goed gevallen! Last van de darmpjes!Toen we uiteindelijk later op de ochtend bij het bewuste uitkijkpunt kwamen krioelde er het van de touristen. En dat terwijl de North Rim (noordkant) van de Grand Canyon zeer rustig zou zijn (de touristische zuidzijde is tegenwoordig één grote file!)
De terugreis naar de bewoonde wereld ging weer via enkele grote stukken bos waar kort geleden nog flinke branden hadden gewoed!
Vervolgens ging het door naar Kanab. Hopelijk ook dit jaar het hoogtepunt van de reis (The Wave!). Aangezien we er toch nog redelijk vroeg waren hebben we Kanab Canyon verkend en zijn toen op zoek gegaan naar Red Rock Canyon die er in de buurt zou liggen. De wegbeschrijving was heel duidelijk en het zou maar een makkelijke rit zijn over wat zandweggetjes in de woestijn van een paar mijl…Tja, dat hebben we geweten. Binnen de korste keren bleek zelfs onze jeep niet opgewassen tegen het mulle zand en toen het ons echt te bar werd wilden we omkeren… maar waar? Op het vaste stukje hebben we gedraaid en toen moesten we de hele route weer bergopwaarts de canyon uit.
En dat ging dus niet goed!Ondanks de 4WD zaten we al snel diep in het zand. Gelukkig hadden net voor de vakantie een klapschopje gekocht en konden we de wielen uitgraven. Alle dorre struiken die we konden vinden onder de wielen gepropt, maar poging na poging faalde om vrij te komen. Totdat Arny het lumineuze idee kreeg om de matten uit de Jeep te slopen en deze onder de wielen te leggen. Ook heeft hij flink wat lucht uit de banden gelaten om zo wat meer grip te krijgen. In zijn achteruit ging het dan ook centimeter per centimeter uit het gevaren stukje. Ernaast was een heuveltje wat we na 2 pogingen achteruit omhoog gereden zijn (door alle struikgewas heen). Zodoende hoopten we wat snelheid te kunnen creeren om door het drijfzand heen te komen. Weer 2 pogingen later lukte het Arny om vol gas en met volle snelheid erdoor heen te komen.
Vervolgens zijn we zonder te remmen richting het oosten gereden om bijna in botsing te komen met een hek en wat bomen, maar na een halfuurtje hadden we eindelijk weer asfalt onder de banden…Arny weet het nu echt zeker, hij wordt rally coureur!
Met rode oogjes achter het stuur (we hadden de aanvolgende overnachting in Flagstaff gecanceld en moesten door naar Page, om zodoende de rit naar de Noordkant van de GrandCanyon te halveren)… weer een lange rit voor Arny!Niet fijn, toen we in Page aankwamen, kreeg Arny weer een paniekaanval. Te veel kilometers, te weinig slaap, te veel werk voor de vakantie, wie mag het weten, maar het was niet goed…. Weer hartkloppingen, pijn op de borst en dit keer zelfs nog erger dan enkele dagen te voren. Net voordat we echt op zoek wilden gaan naar een dokter ging het eindelijk wat beter. Bovendien hadden we ondertussen ook begrepen dat het van de hoogteverschillen tijdens de rit kan komen en dan in combinatie met te weinig slaap en flink wat alcohol de dag ervoren… tja dan is één en één als snel twee! Vroeg naar bed en lang uitgeslapen en s’morgens ging het gelukkig alweer beter! Door naar de North Rim (noordzijde) van de Grand Canyon. We hebben hier al enkele jaren geprobeerd een overnachting te krijgen en nu was het eindelijk gelukt.Mooie zonsondergang gezien, enkele meters vanaf ons blokhutje! Net aan de rand van de afgrond…
Rond negen uur s’avonds hadden we toch echt de knollen gaar en zijn we naar bed gegaan. Om enkele uren later weer wakker te worden door het grof geweld van een of andere hufter die in slaap was gevallen bij de TV naast ons. De eikel was niet wakker te krijgen.Arny is vervolgens maar opgestaan om nachtfoto’s te maken van Jerome.
Maar na anderhalf uur stond de TV nog steeds op maximaal volume en het heerschap was ondertussen wel wakker (de zuiplap heeft de hele drankcompsumptie van het weekend er uitgekotst) maar vervolgens reageerde hij weer niet op ons geklopt….
Gelukkig was de eigenaresse van het hotel zeer begripvol en hoefden we de tweede overnachting niet te betalen.
Vanochtend wat langer blijven liggen vanwegen het festival hier om de hoek. Oftewel een van de grootste motortreffen in het Zuidwesten van de USA. Weinig last van gehad, want het speelde zich grotendeels in Cottonwood af, het zusterdorp van Jerome. Maar de Harleys ronkten wel de hele nacht onder ons raam voorbij. En dan, even ontbijten en vervolgens blijkt er een waanzinnige R’n’r annex Link Wray coverband te spelen in het café onder onze kamer.
Link Wray is als meer dan 20 jaar Arny’s favoriete gitarist en daarom was het geen probleem dat we uit de kamer werden gedreund. Tijdens onze douche was de band aan het soundchecken en het klonk waanzinnig… dan maar geen 4-WD tracks vandaag en de kroeg in gedoken! En ja wel hoor binnen de kortste keren stond de bar op z’n kop en aangezien Arny de enige kerel op de dansvloer was, moest iedere dame wel even met hem knuffelen! Bikers dansen schijnbaar niet! En dat ging van Big Mama uit de keuken tot het Hooters sletje op doorreis…. Oftewel iedere kerel was stinkjaloers!
De band, leek zelfs qua uiterlijk op de orginele Link Wray band en ging zo’n drie uur door (hebben we zelfs met Los Cheatos nooit gehaald) en vervolgens was het tijd om wat te eten…
Hieronder een video impressie hoe gezellig het die middag was.... Ehm, Caro was even niet aan het swingen want ze was aan het filmen, vandaar dat de dames een beetje handtastelijk werden!
Sedona voorbij en dan wil je toch even wat cultuur zien... Tja Red Rock State Park....
Door naar Jerome en toen, een gigantisch Harley Davidson treffen met bands die het hele weekend doorgaat.... Leuk voor even, maar die herrie van die dingen!
Onze kamer is net onder de stamkroeg van de locale Harley fans, ook leuk, maar ze zijn gelukkig redelijk tam...
Allright, where to start? De afgelopen dagen zijn niet zo gelopen als gepland. Ten eerste hebben we het in Santa Fe toch iets te vrolijk gehad. Dag 2 is compleet verbracht op het terras van CowGirl, onze favorite kroeg in het Zuid Westen van de USA. We hebben zelfs de band gemist! We lagen al om 19 uur in bed, met een behoorlijke roes!
De dag erna begon meteen niet goed, met een reis van meer dan 4 a 5 uur moet je natuurlijk geen kater hebben. Dus eerst maar eens wat ontbijt gehaald. Daarna de highway op en de grote vrees kwam uit, de ene na de andere wegwerkzaamheden. De autorit duurde en duurde. Op een gegeven moment kon Arny echt niet meer. Maar toch stug doorzetten, want wat moet je anders? Caro heeft immers geen rijbewijs!
Toen we in Holbrook aankwamen bij het gereserveerde historische Wigwam motel kreeg Arny ineens een paniekaanval. In het dorp was bijna niks meer open en we waren ook vergeten om de klok terug te zetten, Arizona heeft nm. een andere tijd als New Mexico. Dus we waren toch een uur te vroeg en daarom eerst maar eens het nabije Petrofied Wood National Park bezocht. Dit lag immers toch dichtbij.... Tja... en dat was leuk... Niet! Je kon er nix hiken, het was saai (een grote vlakte met wat stenen boomstronken) en bij het 'hoogtepunt', oftewel de Painted Desert, mocht je niet meer hiken, inrijden of wat dan ook. Alleen van veraf van enkele viewpoints bekijken. En het weer werkte ook al niet mee... saai en weer een anderhalf uur achter het stuur....
Terug in Holbrook, Het dorp stelde echt nix voor (we houden van ghosttowns, maar dit was echt nix, alleen maar een groot trailerpark annex werklozenverzamelpunt midden in de vlakte! Mensen gooiden prullenbakken voor de locale supermarkt op zijn kop om te kijken of er nog wat te eten in zat.... Het grootste probleem was echter dat de betonnen Tipi (indianen tent) direct langs het spoor lag waar om het kwartier superlange en hoge goederentreinen langsdonderden. Weer een paniekaanval... pijn op de borst, zweten, hyperventileren. En nergens een doctor te bekennen. Enkele jaren had hij dit ook al eens gehad, en toen bleek het een de nasleep te zijn van een Burnout. Na lang beraad toch maar besloten om door te rijden. Je weet maar nooit en een goede nachtrust doet vaak wonderen!
De gok gewaagd. En gewonnen, we hoefden niks te betalen voor de cancellation en we waren redelijk op tijd nog in Flagstaff, waar we een goedkoop motelletje vonden in het universiteitsdistrict. Genoeg te eten in leuke studentenrestaurants in de omgeving dus gelukkig geen foute keus. En we hebben heerlijk gegeten! Ondanks de meer dan 8 uur achter het stuur stond Arny toch nog redelijk fit op vanmorgen. En van de klachten gelukkig geen spoor meer!
Vanuit de San Juan Skyway zijn we richting Durango gereden en vanaf vandaar hebben we Collorado en de Rockys achter ons gelaten. Op naar Farmington, vreselijke stad, het is een groot verzamelgat van groothandels. Maar dat wisten we, want we zijn hier voor maar een doel, de Bisti Badlands.
Eigenlijk wilden we er pas morgenvroeg voor dag en dauw heen. Maar het is een behoorlijke rit van een uur en een hike van nog eens een uur. Dus we wilden eigenlijk het gebied eens goed verkennen. Aangezien we ons de vorige keer behoorlijk verlopen hadden.
Zonder GPS zijn de mooiste rotsformaties hier nm. zeer moeilijk te vinden... Want de meeste reisgidsen sturen je alle kanten op, en dat hebben we de vorige keren geweten.
Maar Arny had zijn padvinderscompas weer eens afgestoft en na een detour van circa een half uur wisten we de zgn. "egg farm" toch te vinden. Net voor zonsondergang, het mooiste licht wat je je kunt wensen.
Helaas te weinig tijd om de hoodoo formaties ten westen van het gebied te verkennen, maar op de terugweg vonden we gelukkig nog wat mooie exemplaren. Zoals onderstaande dinosaurus...
Net voordat het écht donker werd, vonden we dankzij Arny's kompas auto (Caro liep nm een verdwaalde collega fotograaf na, die ondanks zijn gps de weg behoorlijk kwijt was....
Een zware dag, maar wel zeer intensief en vruchtbaar!
De rit van vandaag was toch het mooiste stuk van de San Juan Skyway, oftwel van Ouray naar Silverton. We hadden hier wel een extra overnachting willen hebben, zoveel ghosttowns zijn er in de omgeving!
Aangezien het verkeer niet opschoot vandaag (het leek wel of iedere bejaarde die ooit in een of andere oorlog gevochten had, naar een reunie moest), hebben we het maar bij de makkelijkere ghosttowns gelaten. Nou ja makkelijk, meteen bij de eerste bleek Caro de kaart op de kop te hebben en we konden het uiteraard niet vinden.
Maar goed, alles kwam ok, en we hebben alsnog genoten van de verlaten mijnstadjes in deze omgeving. Hier willen we zeker terug, vooral omdat het er zo prachtig is in de herfst....
Vanochtend wat langer in bed blijven liggen dan de bedoeling was. Maar we logeerden in een zeer luxueus hotel/spa (en duur), dus we hebben nog even wat langer genoten van het heerlijk grote bed en vooral de gigantische ronde badkuip. Rond uitchecktijd (11 uur) zijn we eerst maar even wat broodjes gaan scoren bij de organische bakker om de hoek en toen met de gratis kabelbaan naar een van de bergtoppen gegaan....
Daarna op weg, verder over de San Juan Sky Way. Echt een prachtige scenic route! Toen we in Ouray aankwamen (toch nog vroeger dan verwacht) konden we gelukkig snel inchecken in het hotel en meteen door naar wat ghostowns in de bergen. Maar helaas na enkele kilometers begon het al snel te betrekken en het weer sloeg compleet om. Het regende keihard! En dan wil je niet met je Jeep ergens boven op een zandpad op een bergpas blijven steken. Dus met pijn in het hart toch maar weer omgekeerd!
Gelukkig was het gezellig winkelen op Mainstreet van Ouray (het stadje is heel klein en heeft maar enkele straten). En toen we de laatste t-shirt shop uitkwamen klaarde het warempel op! We hadden net een Irish Pub gevonden, maar de pint Guiness moest maar even wachten. De ghosttowns waren iets te ver weg voor het tijdstip, maar er lag ook nog een canyon met een mooie waterval die op ons lijstje stond. Na enkele minuten rijden waren we dan ook bij het zgn. 'box canyon water fall nature park', entree 3 dollar per persoon.
Niet duur, maar van de hele waterval hebben niks gezien. Die lag nm. verscholen in een hele smalle canyon en je mocht niet, zoals in Zion, door het water er naar toe hiken. Bovendien moesten we over enkele gammele trappen een flink stuk afdalen in de canyon (leuk voor Arny met zijn hoogtevrees), dus toen we eindelijk in de canyon stonden was de teleurstelling extra groot. Vervolgens weer omhoog met knikkende knieen en toen nog eens een flink stuk hoger naar de top van de canyon alwaar we over een gammel brug moesten. Maar vanaf daar had je wel een prachtig uitzicht over de canyon en Ouray, het stadje waar we logeerden. We zijn daarna maar weer afgedaald (je kon er nog uren verder hiken) want de dorst naar een lekkere Guiness was toch wel groot geworden. Eindelijk weer in de Irish Pub meteen maar de grootste pint besteld die ze hadden. Na twee van die grote glazen hadden we eigenlijk toch wel trek in wat lekkers. Maar toen viel ons oog op, wat een heel smerige cocktail leek te zijn.... Een Irish Car Bomb... De barkeeper was zo vriendelijk om het even voor te doen, samen met ons... Men neme een halve pint Guiness, een flinke shot Jameson Wiskey samen met wat Baileys Cream in een borrel glas. En vervolgens flikker je het borrelglas gewoon rechtop in het glas Guiness! (oftwel de Ierse variant van ons jenever duikbootje in een bierglas). Het hele zooitje ziet er uit als vieze diaree, maar het smaakt hemels, bijna als een chocomilkshake! En het knalt er flink in! Behoorlijk wankel gingen we even uitrusten in het hotel om vervolgens de Mexicaan aan de overkant van het hotel onveilig te maken. Waar we overigens heerlijk gegeten hebben!
Vanochtend nog een laatste maal ontbeten met Kaye, onze surrogaat mom in Bluff. Wat een heerlijk mensje is dat toch. De afgelopen dagen kwam ze steeds met een steelse blik in haar ogen en een gigantische glimlach ons vertellen dat ze weer een Nederlands dropje of pepermuntje had gepakt. We zullen haar missen....
Daarna ging het eerst door de Utahse woestijn richting Collorado, alwaar de San Juan Mountains al op ons wachten. Alles stond mooi in herftskleuren, maar toen we via een kleine zandweg een berg op reden naar Alta Lake, begon het weer eens gevaarlijk te donderen. Toch maar doorgereden en even genoten van de prachtige natuur.
Toen we echter het smalle bergweggetje achter ons gelaten hadden, begon het gigantisch te onweren. Gelukkig duurde het maar kort, want toen we ingecheckt hadden in ons hotel in Telluride begon het alweer op te klaren.
Telluride is een prachtig klein western bergstadje waar Butch Cassidy en de Sundance Kid ooit hun eerste bank hebben beroofd. Ook de gelijknamige film is hier deels opgenomen. Beetje vreemd om net nu hier te zijn, als een van de acteurs in die film, Paul Newman, vandaag is gestorven. Vooral omdat het een van onze favoriete films is, en hij een van onze favoriete acteurs....
Gisteren even een rustdag in gelast. Weer eens problemen met de darmen, waarschijnlijk door het eten in deze contreien (geen mexicaan te vinden, dus veel vlees en weinig groenten).
Maar we wilden toch nog wat dingen zien hier, daar kwamen we immers voor de derde keer hierna toe (Bluff en de Decker House Inn). Met wat geplan en soms wat foutjes (zoals een zeer gedailleerde locale reisgids die we vergeten waren) hebben we toch flink wat gezien!
Hovenweep, Lowry Ruines en toen op zoek naar de Anasazi Ruines net bij Bluff die we al enkele jaren zochten. Na een uurtje zoeken nog steeds niks. We hadden alle locals al afgelopen jaren gevraagd waar ze liggen. En wat dacht je, ze zijn net als ons hollanders. Ze rijden naar de Veluwe als je ook om de hoek je hond uit kunt laten.... Maar Arny herinnerde zich enkele vreemde rotsformaties en wat vreemde gaten daarin van voorgaande jaren en van vanmorgen. Zou het dan toch?
En ja wel hoor, het was een holte in de wand met een slecht gemeltseld muurtje waar Arny's opa meteen korte mette mee had gemaakt (die was immers metselaar)...
Maar we hebben in die streek al meerdere mensen zien verdwalen op zoek naar wat Anazasi Ruines, en we zijn maar wat trots dat we dat ding toch gevonden hebben na zoveel jaar!
Vandaag in anderhalf uur van Moab naar Bluff gereden. Alwaar we wat oude vrienden zouden treffen. Christa en haar 2 moeders (schoonmoeder en echte moeder) vlogen ons meteen om de nek toen we de oprit opreden. Helaas had Christa wat slecht nieuws, Ted en Bob waren alweer weg, want het waterniveau in de San Juan rivier is heel erg laag. Hun rafting trip kon daardoor niet doorgaan. Niet getreurd, we hebben de hele middag flink wat verhalen kunnen uitwisselen met de dames. Bluff begint langzaam maar zeker van een spookdorpje naar een echt dorp te evalueren. Er is zelfs een nieuwe restaurantje! Toen we hier voor het eerst waren enkele jaren geleden was er bijna niks meer open! En dat terwijl Monument Valley hier net om de hoek ligt.... Oh en we hebben weer een weerzien met het prachtige Wedgewood fornuis hier in de keuken....
Aangezien we nog steeds flink spierpijn hebben van de hikes die we de afgelopen dagen hebben gedaan, zijn we vandaag eens onze Jeep gaan uittesten op de diverse of-the-road routes rond Moab. En dan vooral op zoek naar dinosaurus voetstappen en prehistorische rotstekeningenn (petroglyphs)!
Bovendien moest ze al meteen woensdagochtend alweer aan het werk. Zelf ben ik met een flinke jetlag de woensdagochtend (kon s'nachts natuurlijk niet slapen) ook maar achter de computer gaan zitten. En toen begon de ellende. Onze internet-pc waar ik de website mee onderhoud wilde niet opstarten. Natuurlijk alleen van de zware fotobewerkings-pc een backup gemaakt en niet van de andere. Meteen naar de locale computerboer gebracht en afwachten wat er te redden valt. 
Na het openen van de koffers bleek de nieuwe gitaar de trip wel zonder kleerscheuren overleeft te hebben. Zelf voelde ik me wel steeds zieker worden, sinds de vlucht had ik immers geen eten meer binnen kunnen houden (lijkt wel een traditie te zijn bij mij, een normale reactie op verandering van klimaat). Gelukkig viel ik gisteravond wel vroeg in slaap in de hoop flink bij te slapen. Totdat rond 2 uur s'nachts de telefoon ging. Mijn vader moest met spoed naar de eerste hulp, hij had een ongeluk met de fiets gehad. 
